بنابر گزارشهای تاریخی، در دوره بنیامیه بهدستور معاویه از نقل و نشر فضایل امام علی(ع) جلوگیری شد: بهگفته على بن محمد مدائنى مورخ قرن سوم، معاویه به کارگزارانش نوشته بود که هرکس چیزى در فضیلت امام علی(ع) و خاندانش نقل کند، حرمتى براى جان و مالش نیست.[۱۰۶] همچنین روایتکردن از وی، یادکردن از او به نیکی و نامگذاری فرزندان بهنام علی ممنوع شده بود.[۱۰۷] معاویه امام علی را سَبّ (ناسزاگویی) میکرد و میگفت: دست از این کار برنمیدارم تا کسی فضیلتى را از او یاد نکند.[۱۰۸] بهدستور او سَبّ علی بر منابر آغاز شد[۱۰۹] و تا دوره عمر بن عبدالعزیز حدود ۶۰ سال ادامه داشت.[۱۱۰] به گفته علامه حلی (۶۴۸-۷۲۶ق) در کتاب کشف الیقین دوستان امام علی(ع) از ترس و دشمنان او از روی حسادت فضایل آن حضرت را نشر نمیدادند با این حال شرق و غرب از فضائل او پر شده بود.[۱۱۱] بهگفته محمدجواد مَغنیه، امویان کسانى را که فضیلت یا حدیثى از امام على(ع) نقل میکردند، شکنجه میدادند. آنان شاگردان و خواص امام علی(ع) همچون میثم تمار، عَمرو بن حَمِق خُزاعی، رشید هجری، حُجر بن عُدَى و کمیل بن زیاد را کشتند تا کسى بهوسیله آنها به اخبار و آثار حضرت على(ع) آگاه نشود.[۱۱۲] همچنین بهگزارش شیخ محمد ابوزهره، عالم اهلسنت، حکومت اموى تأثیرى جدى در پنهانماندن بسیارى از آثار على(ع) داشته است و به همین علت احادیث اندکی از وی در منابع اهلسنت نقل شده است.[۱۱۳]
سید علی شهرستانی در کتاب «منعُ تدوینِ الحدیث»، نوشته است: بیشتر نویسندگان شیعه معتقدند یکی از عوامل منع حدیث جلوگیری از نشر فضایل امام علی(ع) بوده است؛[۱۱۴] چراکه در احادیث پیامبر درباره اهلبیت، برتری اهلبیت(ع) و شایستگی آنان برای خلافت بیان شده بود و این با منافع حکومت بنیامیه در تضاد بود.[۱۱۵]