سلمان فارسی، ابوذر و ابن عباس و علی بن ابی طالب علیه السلام: وقتی مکه فتح شد و به هوازن رسیدند، پیامبر صلی الله علیه و آله فرمود: بر خیز ای علی و به کرامتت نزد خدا بنگر و با خورشید وقتی طلوع کرد صحبت کن. علی علیه السلام برخاست و فرمود: سلام بر تو ای بنده سخت کوش در طاعت پروردگارت. خورشید به او پاسخ داد: و علیک السلام ای برادر و وصیّ رسول الله و ای حجت خدا بر خلقش. علی علیه السلام به حالت سجده برای شکرگزاری خدای تعالی به زمین افتاد. رسول الله صلی الله علیه و آله او را بلند کرد و صورتش را نوازش کرد در حالی که می فرمود: برخیز دوست من، با گریهات اهل آسمان را به گریه انداختی، خدا در برابر فرشتگان حاملان عرش به تو مباهات میکند. سپس گفت: سپاس خدایی را که مرا بر دیگر انبیا برتری داد و با جانشینیِ سرور اوصیا مرا تایید کرد. سپس این آیه را قرائت کرد: «وَ لَهُ أسْلَمَ مَنْ فی السَّماواتِ وَ الْأرْضِ طَوْعاً وَ کَرْهاً»{هر که در آسمانها و زمین است خواه و ناخواه سر به فرمان او نهاده است} (سوره آل عمران/۸۳).